Tο 1999 είναι η χρονιά που ο σκηνοθέτης David Fincher φτάνει στο δημιουργικό του απόγειο.
Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Chuck Palahniuk, το Fight Club εντυπωσιάζει με την εμπνευσμένη και πολύ στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, αλλά και με τις πλούσιες εικόνες του που ανέδειξαν με τον πλέον ιδανικό και άμεσο τρόπο τον κοινωνικό προβληματισμό που διακατέχει, αλλά και που αμφίδρομα, εξυπηρετεί την ταινία.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι απολαυστικές, με αποκορύφωμα εκείνη του Edward Norton, ο οποίος αποδίδει με ακρίβεια και συνέπεια το πιο «γήινο» και ανθρώπινο προφίλ του Tyler Durden.
Η ταινία στιγμάτισε το κοινό, αλλά και τους κριτικούς, πολλοί εκ των οποίων τη χαρακτήρισαν το Κουρδιστό Πορτοκάλι των 90’s (η αγάπη του Fincher για τον Kubrick είναι γνωστή), ο πλέον κολακευτικός χαρακτηρισμός για μια ταινία, παρόλα αυτά από τις καλύτερες των τελευταίων δέκα χρόνων.
Βασισμένο σε ένα βιβλίο του Chuck Palahniuk, το Fight Club εντυπωσιάζει με την εμπνευσμένη και πολύ στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, αλλά και με τις πλούσιες εικόνες του που ανέδειξαν με τον πλέον ιδανικό και άμεσο τρόπο τον κοινωνικό προβληματισμό που διακατέχει, αλλά και που αμφίδρομα, εξυπηρετεί την ταινία.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι απολαυστικές, με αποκορύφωμα εκείνη του Edward Norton, ο οποίος αποδίδει με ακρίβεια και συνέπεια το πιο «γήινο» και ανθρώπινο προφίλ του Tyler Durden.
Η ταινία στιγμάτισε το κοινό, αλλά και τους κριτικούς, πολλοί εκ των οποίων τη χαρακτήρισαν το Κουρδιστό Πορτοκάλι των 90’s (η αγάπη του Fincher για τον Kubrick είναι γνωστή), ο πλέον κολακευτικός χαρακτηρισμός για μια ταινία, παρόλα αυτά από τις καλύτερες των τελευταίων δέκα χρόνων.